Κατά γενική χρήση του
όρου, η δημιουργικότητα είναι συνυφασμένη με το ταλέντο, την πρωτοτυπία τον όχι ιδιαίτερα συνηθισμένο συνδυασμό
ιδεών. Αλλά αφού η προσέγγισή μας στη δημιουργικότητα αναφέρεται στη λήψη
αποφάσεων στα πλαίσια μιας τυπικής ομάδας, ένας τέτοιος ορισμός είναι πολύ ευρύς.
Υπό το πρίσμα, του ηγέτη
ή του Διευθυντή μιας ομάδας μπορούμε να πούμε πως η δημιουργικότητα είναι η
σύλληψη πρωτότυπων και μοναδικών εναλλακτικών τρόπων για λύση προβλημάτων.
Ένα σημαντικό θέμα όμως
που τίθεται είναι τι κάνει έναν εναλλακτικό τρόπο, δημιουργικό. Το γεγονός μόνο
ότι μια ιδέα είναι ασυνήθιστη ή διαφορετική, δεν είναι απόδειξη ότι είναι
δημιουργική ή ανώτερη αφού θα μπορούσε να δείχνει επίσης κάτι επιπόλαιο,
ανεφάρμοστο που τελικά μπορεί να λειτουργήσει μειωτικά για το κύρος της ομάδας.
Οι
ασυνήθιστες λύσεις για να θεωρηθούν ανώτερες πρέπει να έχουν πρακτική αξία που
σημαίνει ότι πρέπει να ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Δεν φαίνεται να
υπάρχει μια εύκολη μέθοδος, δηλαδή μία ξεκάθαρη μεθοδολογία που να δεικνύει
πότε κάποιος είναι δημιουργικός ή κατανοεί τη δημιουργική διαδικασία. Στην
καλύτερη περίπτωση, μια αλληλουχία από επικαλυπτόμενες πνευματικές ενέργειες
μπορεί να παρατηρήσει κανείς και ίσως να τις ταξινομήσει τεχνητά σε τέσσερις
ξεχωριστές βαθμίδες:
- Η αντίληψη του προβλήματος
- Το στάδιο της εκκόλαψης
- Το στάδιο της έμπνευσης
- Το στάδιο της διευθέτησης
Επιπλέον, η παραπάνω
ανάπτυξη της δημιουργικής διαδικασίας δεν θα ήταν πλήρης αν δεν μνημονεύαμε την
επιδεξιότητα να αποκαλύπτει κανείς ευχάριστα και πολύτιμα πράγματα που δεν είχε
ως επιδίωξη του.
